17 lut Tajemniczy smark na firanie

Kto z nas nie wie co to tzw. udręka smarkowa niech podniesie rękę.

Chyba nie ma na świecie osoby, która nie przeszłaby kataru. Nie mówiąc już o dzieciach, które przebywając w większych skupiskach, jak chociażby żłobek, są notorycznie narażone na wystający z nosa smark. Smark, który często nie ma końca, bo ciągnie się jeszcze przez następne dwa tygodnie – dosłownie i w przenośni.

Niestety katar ma to do siebie, że męczy i jest postrachem każdego, puszczającego dziecko do przedszkola rodzica. Szczególnie za pierwszym razem, gdy dopiero dziecko oswaja się z otoczeniem. Gdy się pojawi, razem z nim pojawia się odwieczny dylemat. Co teraz zrobić?

Tym sposobem, razem z dylematem, mamy powracający obraz żłobkowego rodzica. Powtarzający się schemat katarowego przekleństwa.

Do żłobka przychodzi mama z dzieckiem – może być też tata, płeć w tym wypadku nie jest istotna – następuje naturalna procedura, czyli rozbieramy dziecko, ubieramy papcie, no i jak na złość patrzymy, a pod nosem pojawia się zielona, przezroczysta i jaka tam jeszcze może ciecz. Dziecko zaczyna podciągać nosem, smark coraz szybciej wydostaje się z otworu, a my jesteśmy coraz bardziej przerażeni. Niczym sprinterzy wyciągamy pędem chusteczkę i wycieramy tak szybko jak to możliwe, byle nikt nie zauważył. Do tego często w przestrzeni można usłyszeć słowa:

– Ojej, kochanie kichnęłaś, musimy wytrzeć nosek – jest to mechanizm obronny, w końcu trzeba wytłumaczyć ten glut pod nosem, bo przecież nie ma mowy o przeziębieniu. W końcu nasze dziecko jest zdrowe jak koń. Yhyyy, jasne…. , tak sobie wmawiajmy.

 Jakby tego było mało, dziecko zaczyna kaszleć. Nasze przerażenie wzrasta. Pomiędzy przedszkolnymi szafkami można usłyszeć głos rodzica.

– Oooo, skąd ten kaszelek. Zachłysnęłaś się ślinką? – nie to nie ślinka, tylko flegma się odrywa i dlatego kaszlę.

Oczywiście ja to wiem i Ty to wiesz, ale grać trzeba do końca.

Jest to powtarzająca się gra aktorska w stylu, ale o co chodzi?

Zastanawiające jest, dlaczego rodzice tak grają? Ze strachu? Chyba trochę tak. Obawiają się, że ktoś im zwróci uwagę albo okaże się, że dziecko trzeba zabrać do domu. I wtedy mamy zonk.

A co ja robię? Też puszczam do żłobka, bo przepraszam bardzo, ale póki nie ma gorączki lub innych niepokojących objawów nie ma przeciwwskazań, aby dziecko chodziło do przedszkola. Żaden lekarz na podstawie wychylającego się z nosa smarka nie wypisze opieki, bynajmniej takiego nie spotkałam. Przykład z ostatniego tygodnia. Pola siedziała tydzień w domu, bo w weekend złapała ją ostra infekcja wirusowa. W ostatni piątek poszliśmy na kontrolę, dodam że katar i kaszel nadal jest. W sumie oboje myśleliśmy, że może będzie musiała jeszcze do połowy tego tygodnia zostać w domu, ale okazało się, że nie. Dostaliśmy informację, że skoro nie gorączkuje to jak najbardziej może iść do żłobka. No i poszła, absolutnie nie mam z tym problemu.

Gdy słyszę wypowiedzi typu – Nie rozumiem, jak można prowadzić dziecko z katarem do przedszkola. – to już wiem, że wypowiedzi udziela rodzic, który albo nie pracuje, albo ma sztab pomocników (w tym na przykład babcię), którzy zajmują się dzieckiem, gdy jest chore.

Rodzice pracujący nie mogą brać notorycznych urlopów – chyba nie muszę tej kwestii tłumaczyć – na katar, który może trwać nawet dwa, trzy tygodnie. Takim zapominaczom przypominam, że rocznie, oboje rodziców może wykorzystać max. 60 dni opieki na dziecko. Można jeszcze wziąć urlop wypoczynkowy, ale odradzam – w końcu jak sama nazwa mówi jest to urlop przeznaczony na wypoczynek.

Katar dlatego jest na tyle tajemniczą bestią, że pojawia się nagle i przez jakiś czas nie chce odejść. Ale nie jest też powodem do paniki i dziwienia się, jak tak można puszczać dziecko do żłobka. To nie świńska grypa, a jedynie zabarwiona wydzielina z nosa. Więc bierzemy wdech i już się nie dziwimy.