15 lip Jak odnaleźć siebie i radość?

Cały czas gdzieś biegną.

Czasami się potykają, ale nadal pędzą.

W myślach zadają sobie pytania, czy zdążę, czy zdążę?

Ludzie. Niewolnicy czasu, pieniędzy i współczesnego świata. Są jak marionetki w teatrze życia. Non stop pociągani za niewidzialne sznurki.

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że ja też czasami nie pędzę. Łapię się na tym, że jednak tak robię i daję się ponieść tłumowi. W końcu również żyję tutaj, a żeby przeżyć należy się dopasować i człowiek to potrafi. Taką ma naturę.

Istotne jednak jest określenie swoich priorytetów i ich zmiana jeżeli jest taka potrzeba.

Wiele osób marzy o tym, aby wybudować dom. Aby kupić nowy samochód. Pojechać na zagraniczne wakacje. Przykłady można by mnożyć. Wszystko super. Oczywiście również nie mówię, że ja tego bym nie chciała, że nie myślę o dobrach materialnych, że nie chciałabym pojechać na Bali.

Bo chciałabym.

Czuję, że mam duszę podróżnika, ale na razie nie jest to mój czas.

 Najgorsze co można zrobić w takim momencie to zaciągnąć na takie cele kredyty. Na cele, które tak naprawdę nie są dla nas priorytetami.

Kilka lat temu stwierdziłam, że moje dobre życie nie zależy od tego czy zamieszkam na 150m2. Że przecież chodzi o szczęście, które sama muszę odnaleźć i zbudować, a którego nie dadzą mi do końca przedmioty, a ludzie. Dlatego zawsze na pierwszym miejscu stawiałam rodzinę i nadal tak robię.

Mam wrażenie, że wiele osób myśli, że coraz większe domy i coraz nowsze samochody poprawią ich samopoczucie. Na pewno tak jest, ale jeśli są to rzeczy, które chcemy mieć za wszelką cenę, a potem widzimy, że cena była zbyt wysoka, to może okazać się, że nasze poprawione samopoczucie będzie miało efekt krótkotrwały.

Grunt to mierzyć siły na zamiary.

Po co Ci mieszkanie na kredyt, który co miesiąc wynosi 5 000 zł skoro Cię na to nie stać?

Wiem. Pewnie myślisz – Jakoś to będzie. Dam radę.

Oczywiście masz rację. Pozytywne myślenie jest konieczne, a marzyć należy, bo tylko marzyciele, którzy mają odwagę sięgać po swoje marzenia mogą je urzeczywistniać.

Ważne jest jednak, aby odróżniać swoją prawdziwą drogę do szczęścia od jej substytutów.

Tak jak już wspomniałam. Wielu marzy o wybudowaniu domu. W tym celu wyjeżdżają często za granicę. Zaharowują się, pracują weekendami, nie po 8, a nawet po 10 i 12 godzin dziennie. Mają dwa lata albo i więcej wyjęte z życiorysu. Wszystkie pieniądze pchają w wymarzony dom, kupując w tym samym czasie pieczywo z wczoraj. Żyją tak naprawdę tylko wtedy kiedy mają urlop, bo mogę część pieniędzy wydać też na przyjemności, gdy jadą na wakacje do domu, czyli do Polski. Wtedy mogą sobie pozwolić na chwilę wytchnienia, której tak im brakuje. Cały czas powtarzają sobie – Jeszcze tylko chwila, może tylko jeden rok i wracam. Osiągnę swój cel.

Wszystko pięknie. No i po pewnym czasie wracają do nowo wybudowanych domów, których jak się okazuje nie są w stanie utrzymać. Zderzenie z rzeczywistością nie wygląda tak jakby chcieli. Pieniądze topnieją, więc znowu wyjeżdżają.

Nie ma nic złego w tym, że chce się mieć więcej. Z reguły jest tak, że gdy osiągniemy jakiś punkt, po jakimś czasie musimy osiągnąć następny. Musimy iść do przodu. Wielu ludzi tak ma.

Pytanie jest inne. Czy warto poświęcać swoje życie, mieć wyrwane lata z życiorysu tylko i wyłącznie ze względu na dobra materialne? A może lepiej żyć i cieszyć się, a niech cała otoczka będzie tylko dopełnieniem, a nie sensem samym w sobie. Żyj, pracuj, ciesz się i osiągaj swoje cele, ale na spokojnie.

Ja również mam plany. Chciałabym to, chciałabym tamto. Mieszkanie też mam na kredyt. Mieszkanie jak na razie w sam raz – 53m2, 3 pokoje. Mogłoby być większe, ale mierzę budżet na zamiary i godzę się z tym. Lubię swoje cztery kąty i chyba to jest właśnie klucz do wszystkiego, żeby polubić to, co się ma, ale i siebie. Wtedy może okazać się, że pewne rzeczy nie są nam do szczęścia jakoś bardzo potrzebne. Fajnie je mieć, ale nie warto dla nich marnować życia.

W podobnym klimacie warto przeczytać:

Filozofia szczęścia

Dziecko nauczycielem slow life

I cały czas się dziwię