11 lis Jak kształtować dziecięcy patriotyzm

– Kto Ty jesteś?

– Polak mały.

– Jaki znak Twój?

– Orzeł biały.

Chyba każdy z nas zna ten wierszyk. Ja uczyłam się go już od mojej mamy, potem zetknęłam się z nim w szkole. Jednak dopiero teraz myślę, że można go uznać za pierwszy zapamiętany przeze mnie krok do zrozumienia tożsamości narodowej i identyfikacji z nią.

Ale nie tylko wierszem uczy się dzieci patriotyzmu, ale każdym gestem, który się wykonuje i każdym słowem, które się wypowiada.

Patriotyzm to także szacunek. Szacunek do historii i ludzi, którzy ją tworzyli. Szacunek do symboli i przedmiotów, które określają naszą tożsamość, dzięki którym możemy poczuć się obywatelami danego państwa. To również celebrowanie tradycji, podniosłych chwil, wydarzeń zapisanych na kartach historii. W ogóle posiadanie wiedzy na temat państwa, w którym się żyje jest obowiązkiem każdego obywatele, a bynajmniej powinno być. Z trwogą przyglądam się nastolatkom, które nie wiedzą jakie święto obchodzimy 11 listopada. Wiedzą kiedy jest Halloween, ale kiedy Zaduszki to już niekoniecznie.

I przeraża mnie to.

I wiem, że tak nie chcę. Nie chcę, aby moja córka była taką ignorantką.

I może teraz nie rozumie tego, co do niej mówię. Do końca tego nie zapamiętuje, ale pamiętajmy, że dzieci uczą się przez naśladownictwo i powtarzalność sytuacji. Obserwują najbliższe sobie osoby, więc w pierwszej kolejności patrzą na rodziców i ich zachowanie.

Więc jak ja to robię?

Po prostu opowiadam jej pewną historię. Historię mojej polskości. Bo jestem dumna z tego, że jestem Polką. Staram się celebrować polskie tradycje i chcę przekazywać je dalej. Pokazuję symbole, w przyszłości nauczę wierszyka i polskiego hymnu, pójdę na obchody. Przekażę jej wartości oparte  na szacunku do ludzi i Polski. Taki jest mój cel jako rodzica i jako matki.

Pierwszym miejscem zetknięcia z polskością jest dom. Dom, który powinien być ostoją i miejscem, w którym po raz pierwszy dziecko spotyka się z historią. To dom powinien wychowywać, wyznaczać ścieżki i kreować postawy. Co niektórzy mogą się nie zgodzić i zrzucić to na garb szkoły, jednak według mnie szkoła jest tylko uzupełnieniem, miejscem, w którym poszerza się wiedzę, rozwija umiejętności. Jeśli na poziomie domu wychowanie zostało zaniedbane, jeśli nie było dobrych wzorców, szkoła nie zmieni człowieka i nie zdoła  go wychować.

Tyczy się to również patriotyzmu i naszej historii – aby coś zrozumieć  należy o tym mówić i edukować już od najmłodszych lat.